ul. Poznańska (Warszawa)

Dawna droga, którą wyprostowano, uregulowano i zamieniono na ulicę ok. 1770. W tym czasie otrzymała ona nazwę ul.Wielkiej, obejmującej również odcinek od Świętokrzyskiej do Chmielnej. Biegła wśród ogrodów i pól; w końcu XVIII w. zabudowana była tylko 5 domami drewnianymi między Wspólną i Hożą; wybrukowano ją w 1779. Na przełomie XVIII i XIX w. odcinek Wielkiej między Chmielną i Wspólną został zaorany; od Wilczej do Koszykowej Wielka biegła jako droga prowadząca do folwarku Koszyki. Ok. 1820 odcinek ten został uregulowany i stał się ulicą. W pierwszej połowie XIX w. przy rogu Hożej i Wielkiej rozciągał się obszerny ogród owocowo-kwiatowy Czepińskiego, sięgający aż do Marszałkowskiej. W latach 1860-1862 na miejscu ogrodu wybudowano fabrykę tytoniową Leopolda Kronenberga "Union" (arch. A. Kropiwnicki), jej trzy budynki stały przy Wielkiej. Przy narożu Wielkiej i Nowogrodzkiej wybudowano obszerny skład Banku Polskiego. Do ok. 1880 Wielka dochodziła tylko do Nowogrodzkiej. Zabudowa ulicy kamienicami nastąpiła w końcu XIX w. Przy rogu Żurawiej wzniesiono neorenesansową budowlę na siedzibę biur żandarmerii carskiej (arch. W. P. Fedders). W 1901 na rozparcelowanym terenie fabryki Kronenberga utworzono 3 działki budowlane. Po 1912 wybudowano kamienice nr nr 36 i 38. W 1922 odcinek Wielkiej od Al. Jerozolimskich do Pięknej otrzymał nazwę Poznańskiej. Pod nr 15 przebudowano kamienicę na siedzibę ambasady ZSRR. W 1934 przy Poznańskiej między ulicami Nowogrodzką i Barbary wybudowano wysoki gmach Centralnego Telegrafu (arch. J. Puterman-Sadłowski). W 1944 wypalona została ponad połowa zabudowy Poznańskiej, zwłaszcza po parzystej stronie ulicy. W latach 1959/1960 na odcinku między Nowogrodzką i Żurawią rozbudowano dawny budynek żandarmerii i ulokowano w nim Dzielnicową Radę Narodową Śródmieścia (Obecnie Urząd Dzielnicy Śródmieście); przed budynkiem od strony Nowogrodzkiej urządzono skwer. Na odcinku między Hożą i Wspólną rozbudowano siedzibę Pogotowia Ratunkowego.