جزیره فروربزرگ(منطقه حفاظت شده جزایر فرور)ء

 جزیره, پارک ملی، پناهگاه حیات وحش، منطقه حفاظت شده

فُرور بزرگ یا فارور بزرگ یا از جزیره‌های ایرانی خلیج فارس است و از جزایر قلمرو استان هرمزگان به‌شمار می‌آید.
جزیره فارور در شمال جزیره سیری و جنوب غربی بندر لنگه، در نزدیکی ابوموسی و در طول جغرافیایی ۲۶ درجه و ۱۵ دقیقه و عرض شمالی ۵۴ درجه و ۲۵ دقیقه قرار گرفته‌است. طول این جزیره در امتداد شمالی-جنوبی حدود ۷٫۵ کیلومتر و عرض آن در جهت شرقی-غربی در حدود ۱۴٫۵ کیلومتر و مساحت آن بالغ بر ۲۶۲۰ هکتار می‌گردد. بلندترین نقطه جزیره 137.5 متر از سطح دریا ارتفاع دارد. فاصله آن تا نزديك‌‌ترين نقطه سواحل سرزمين اصلي در حدود ۲۰ كيلومتر و در ۵۵ كيلومتري جزيره كيش قرار گرفته است.
فارور از یک توده ارتفاعات آتشفشانی پوشیده شده وبه طور کلی کوهستانی با کوه‌های بلند است. در میان این کوه‌ها دره‌های پردرخت و سبزی وجود دارد. درختان آن گرمسیری است که بلندی این درخت‌ها در برخی نقاط جزیره گاه تا ۱۰ متر می‌رسد. در ضلع جنوبی جزیره دشت نسبتاً همواری وجود دارد. در این قسمت از جزیره تپه‌های زیرآبی وجود دارد. در منتهی‌الیه کرانهٔ جنوبی جزیره، تپه‌ای در فاصله حدود ۲۰۰ متری از کرانه در زیر آب قرار گرفته که رأس آن به صورت تخته‌سنگی به بلندای مستقیم ۵ متر از آب بیرون زده‌است.
جزیرهٔ فارور دارای کانسارهای آهن، سنگ کاربیت، سنگ گرانیت، سنگ‌های سیلیس، خاک‌های قرمز و دیگر فلزات است.
در بهمن‌ماه ۱۳۸۹ قانون الحاق جزاير هندورابي و فارور كوچك و بزرگ ‌به محدوده منطقه آزاد کیش از سوي رئيس جمهور ابلاغ شد.
محتویات [نهفتن]
۱ پیشینه
۲ حیات وحش
۳ منابع
۴ جستارهای وابسته
پیشینه[ویرایش]

جزیره فارور در روزگار ساسانیان جزو کوره اردشیرخوره استان پارس بود. در روزگار پس از اسلام تا دوران معاصر، جزیره فارور، بخشی از ایالت‌های فارس، کرمان و بلوچستان، و هرمزگان بوده‌است.
این جزیره در گذشته جزیره مسکونی بوده و ساکنان آن آب خود را از چاه‌هایی که کنده‌بودند تأمین می‌کردند. اثرات این چاه‌ها هم اکنون در دره ناخدا در خاور جزیره دیده می‌شود و آب آن شور و سطح آب در عمق ۳ متری است.
باشندگان پیشین این جزیره به کار غواصی و ماهیگیری سرگرم بودند. جایگاه صید مروارید در جزیره محلی بود به نام نجوا و گذران زندگی مردم این جزیره تا پیش از جنگ جهانی دوم تنها از راه صید صدف و مروارید می‌گذشت. در دههٔ نخست سدهٔ ۱۴ خورشیدی شش فروند کشتی بزرگ صید صدف مروارید در جزیرهٔ فارور فعالیت داشت.


جزیره فرور بزرگ (Farur) در نقشه ایران و توران در دوره قاجاریه که توسط آدولف اشتیلر ترسیم شده‌است.
حیات وحش[ویرایش]

جزیره فرور بزرگ یکی از کانون های زیست حیات وحش است و تعداد زیادی از پرندگان از قبیل عقاب ماهی‌گیر، طوطی، چک چک، قمری، چکاوک کاکلی، پرستو، بلبل خرما، چاخ لق، هدهد، دم جنبانک زرد، دم سرخ معمولی، چک چک سرسیاه، زنبورخور معمولی، یاکریم و همچنین پستاندارانی از قبیل یک نوع خارپشت، مارمولک، مار جعفری و حشراتی چون عقرب در آن زندگی می‌کنند. همچنین این جزیره تنها نقطه ایران است که آهوی کوهی در آن زندگی می کند.[۱]
جزيره فروربه دليل واقع شدن در مسير مهاجرت پرندگان، داراى سواحلى با چشم اندازهاى بسيار زيبا در فصلهاى مختلف سال به ويژه پاييز و زمستان است. پرستوى دريايى و عقاب ماهیگير از مهمترين پرندگان جزيره فارور بشمار میروند. همچنین جبير (نوعى آهو) که از ساليان قبل دراين جزيره رهاشده، به دليل حمايتهايى که از آن بعمل آمده بعنوان تنها پستاندار ساکن اين جزيره به شمار می رود.
www.iew.ir/1391/06/16/1735اطلاعات منطقه حفاظت شده فارور
www.iew.ir دیده بان محیط زیست و حیات وحش ایران
دیده بان محیط زیست و حیات وحش ایران: جزایر فارور و بنی فارور طی مصوبه شماره ۱۱۲ شورای عالی محیط زیست (کمیسیون زیر بنائی دولت) مورخ ۱۳۶۶/۳/۲۰ با مساحت ۲۸۴۸ بعنوان منطقه حفاظت شده به مناطق تحت مدیریت سازمان حفاظت محیط زیست پیوسته است.
جزیره فارور همانند جزایر دیگر خلیج فارس دارای فلور (پوشش گیاهی) گرمسیری خلیج – عمان می باشد. پوشش گیاهی جزیره را گیاهان علفی و درختچه ای و درختی تشکیل می دهند که با شرایط اقلیمی و زیستی این منطقه سازگار شده و بعضا برخی از این گونه ها در سال های اخیر به جزیره آورده شده است
پرندگان: جزیره فارور و کرانه های آن به علت قرارگرفتن در مسیر مهاجرت پرندگان دارای گونه های متنوع پرندگان مهاجر بوده که برخی از آنها این جزیره را به عنوان زیستگاه زمستان گذران یا تابستان گذران خود انتخاب می کنند. از جمله مهمترین این پرندگان می توان برخی از پرندگان شکاری مانند: شاهین و بالابان و همچنین هوبره را نام برد.

جزيره فارور یکی ازجزایر استان هرمزگان در خلیج فارس است. اين جزيره غيرمسکونى و مملو از مرغان دريايی است و به عنوان منطقه حفاظت شده محسوب می شود.


www.irandeserts.com/513.htm