Pałac Kazanowskich (Warszawa)

 warstwa historyczna  Dodaj kategorię

 Dodaj zdjęcie

Pierwotnie renesansowy pałac zbudowany w pierwszej połowie XVII wieku, przekształcony po 1663 w klasztor i kościół zakonu karmelitanek bosych. Od 1818 siedziba Towarzystwa Dobroczynności Res Sacra Miser, a od 1989 – Towarzystwa Charytatywnego Caritas.

Zygmunt III nabył dwór Bobolich przy klasztorze bernardynów w Warszawie i przystosował na rezydencję dla najstarszego syna Władysława IV. Pałac Kazanowskich przystosowany był pierwotnie dla królewicza Władysława Wazy przez włoskiego architekta Konstantyna Tencallę w latach 1628-1643. Już w 1632 pałac otrzymał w darze Adam Kazanowski, który przekształcił go w jedną z najwspanialszych warszawskich rezydencji w XVII wieku. Z powodu tego dworu, który wraz ze wspaniałym urządzeniem królewicz podarował Kazanowskiemu, wyniknął spór królewski syna z ojcem. Pałac zniszczony został kompletnie w czasie potopu szwedzkiego.

W 1661 właścicielami zostali Lubomirscy, którzy w 1663 przekazali połowę budynku od strony Krakowskiego Przedmieścia karmelitankom bosym na klasztor i kościół. Dostosowując gmach do swoich potrzeb zakonnice rozebrały pierwsze piętro, na którym mieściła się między innymi sala balowa. W 1818 zakon uległ kasacie i budynek przeszedł na własność Warszawskiego Towarzystwa Dobroczynnego Res Sacra Miser (pol. "ubogi jest świętością"), które dokonał przebudowy w stylu klasycystycznym. Dekretem prymasa Polski z 1989 roku została powołana Caritas A.W., mająca tu obecnie swoją siedzibę.

Ze zniszczeń wojennych ocalałe części pałacu odbudowano w latach 1945-1975. W czasie remontu rozpoczętego w 2006 roku odkryto w dolnej kondygnacji obecnego budynku klasztornego w m.in. zachowane polichromie z XVII wieku.