Muranów (Warszawa) | osiedle mieszkaniowe

 tylko kontur obiektu, osiedle mieszkaniowe

Historyczne osiedle w Warszawie położone w dzielnicach Wola i Śródmieście.
Pierwsze osiedle mieszkalne powstało na tym terenie w XVII wieku. Tereny obecnego Muranowa zajmowały jurydyki: Wielądka, Parysowska, Świętojerska, Leszno, Nowolipie oraz Szymanowska. Jurydyki miały własną administrację (ratusz), prawa miejskie, osadnictwo. Spełniały zadanie współczesnych przedmieść. Rozwijały się na wąskich pasach ziemi, wzdłuż działek rolnych, wytyczonych prostopadle do Wisły. Obecny przebieg ulic przypomina owe dawne prywatne miasteczka. Początkowo jurydyki zasiedlane były przez ludność niemiecką, co dało początek wielokulturowości Muranowa.
W XIX wieku tereny współczesnego Muranowa zostały zasiedlone przez ludność żydowską, pochodzącą głównie z Litwy i Białorusi. Językami ulicy stały się jidysz, hebrajski oraz rosyjski. U progu XX wieku cała dzielnica była miastem w mieście, w dodatku pełnym skrajnych kontrastów. W 1916 roku zabudowa była bardzo gęsta, a obiekty o charakterze przemysłowym występowały na przemian z zabudową mieszkaniową. Na terenie dzielnicy znajdowało się kilka budynków o określonych funkcjach, jak np. Pałac Mostowskich, Pawiak i jego oddział kobiecy na ul. Dzielnej zwany potocznie Serbią, zajezdnia tramwajowa przy pl. Muranowskim, bocznice kolejowe wzdłuż ul. Dzikiej, kilka budynków szkół oraz szpital św. Zofii przy końcu ul. Żelaznej. W okresie międzywojennym ludność dzielnicy stanowiła 90 proc. ludność żydowska. Ogólna liczba ludności osiągnęła 300 tys. Miejscami zabudowa była tak gęsta, że przypadało 1000 osób na kilometr kwadratowy. Była to hermetyczna dzielnica, o specyficznym charakterze, określana mianem Północnej. Jej granice wyznaczały: na północy tory kolejowe w rejonie dzisiejszej ulicy Stawki, na zachodzie Okopy Lubomirskiego (obecnie ulica Okopowa), na wschodzie Ogród Krasińskich, a na południu ulica Leszno (granica południowa była dość płynna). Ludność żydowska osiedlała się także na Grzybowie i Mirowie.
Dominacja ludności żydowskiej wpłynęła na decyzję o włączeniu Muranowa do getta podczas II wojny światowej. 16 listopada 1940 roku getto zostało zamknięte i odcięte od świata oraz otoczone murem. Jedynym obszarem niewłączonym do getta były okolice ul. Leszno (al. Solidarności, tereny parafii kalwińskiej i szpitala ewangelickiego), okolice Arsenału, Ogród Krasińskich oraz tereny na północ od ul. Stawki. Uwięzionym w nim Żydom pomagała Żegota. W getcie istniała konspiracyjna Żydowska Organizacja Bojowa, której celem była walka z niemieckim okupantem. Ostatecznie ona i jej przywódca Mordechaj Anielewicz w 1943 r., w wigilię żydowskiego święta Paschy, doprowadzili do wybuchu powstania w getcie. Po upadku powstania zrównano z ziemią cały Muranów zostawiając jedynie kościół św. Augustyna, kilka budynków przy ul. Stawki, Dzikiej, Żelaznej, Wroniej, oraz wypalone ściany wojskowego więzienia śledczego Gęsiówka.
Kolejnych zniszczeń dokonano w trakcie działań powstania warszawskiego i po jego upadku. 21 sierpnia 1944 r. grupy powstańcze wycofały się z Muranowa. Niemcy w odwecie wymordowali ok. 200 osób, których podejrzewali o związki z powstańcami.
Po zakończeniu wojny, Muranów został odbudowany bezpośrednio na gruzach getta, co jest przyczyną jego charakterystycznej pagórkowatości