Najwęższa kamienica (Warszawa)

 interesujące miejsce, historyczne miejsce

Dom szeroki na wyciągnięcie ramion, tylko wąska brama i dwa okna nad nią. Wąziutka kamieniczka powstała w XVII wieku na miejscu przejścia do baszty murów obronnych i furty zwanej Porta Canonicorum. Tak naprawdę to jego fasady od ul. Dawnej i od strony Wisły są szersze, stoi więc na planie zbliżonym do trójkąta. Właściciel zapewne sporo oszczędzał na podatku miejskim, który liczono niegdyś od szerokości fasady ulicznej i ilości okien na jednym piętrze.
więcej na: gdziebylec.pl/obiekt/pokaz/Najw%C4%99%C5%BCsza_kamienic...
Pierwotnie w tym miejscu istniało przejście między dwoma rzędami domów kanonickich ku baszcie w murach obronnych, obok której (zapewne u wylotu ul. Dawnej) przebita furta, zwana z czasem Porta Canonicorum. W roku 1487 wzmiankowany dom (zapewne drewniany) przy baszcie, wraz z którą należał do kanonika Andrzeja z Jasienic, pisarza ziemi warszawskiej. W pierwszej połowie XVII wieku wzniesiona przyległa do baszty kamienica, 1650 własność kanonika, potem dziekana warszawskiego Jana Piaseckiego.
Następnie rozbudowana poza mur obronny (baszta wchłonięta przez budynek) uzyskała kształt zachowany do 1944. W roku 1743 własność kanonika Stanisława Sułkowskiego, nazwana wówczas "ingres", co oznaczało zapewne istnienie (zgodnie z tradycją) sieni przejściowej przez budynek.
Następnie własność m.in.: 1754 kanonika, archidiakona Antoniego Grzegorzewskiego, 1784-97 kapituły, później kanoników: 1819 Konstantego Kuszla, 1821 Antoniego Dąbrowskiego, przed 1848 Michała Wierzbowskiego, od 1865 własność rządowa, po 1918-46 ponownie w posiadaniu kapituły.
W latach siedemdziesiątych XIX wieku przeprowadzono remont generalny pod kierunkiem Edwarda Cichockiego. 1892 dom opieczętowany, przeznaczony do rozbiórki. 1919 przebudowany przez Zdzisława Kalinowskiego (istniała data na szczycie od ul. Dawnej).
W czasie jednego z tych remontów dodane wysunięte ku skarpie wiślanej oficyny.
Spalony i zburzony 1944, odbudowany 1959.