ZOO Warszawa (Warszawa)

 park, zoo

Miejski Ogród Zoologiczny w Warszawie

Warszawa długo nie miała ogrodu zoologicznego z prawdziwego zdarzenia. Wprawdzie już Jan III Sobieski miał zwierzyniec w Wilanowie, a i później powstawały niewielkie menażerie prywatne, pod tym względem jednak Warszawa późno dołączyła do miast, takich jak Paryż, Amsterdam czy Budapeszt, czy wreszcie Poznań, który miał swój ogród zoologiczny już w 1875 roku. Wreszcie staraniem M. Pągowskiego powstał niewielki zwierzyniec na ulicy Koszykowej (1926). Zajmował powierzchnię zaledwie 750 m² ale znalazły się w nim ciekawe okazy zwierząt: niedźwiedź brunatny, lemury, koczkodany, aligator, kangur, jeżozwierz, aguti i wiele egzotycznych ptaków. Równocześnie wspólnym wysiłkiem kilku nauczycielii zoologii utworzono niewielki zwierzyniec przy ulicy Bagatela. Oba ogrody cieszyły sie wielką sympatią warszawiaków. W rok później zoo Pągowskiego przeniosło się na 10 tys. m² przy alei 3 Maja, jednakże koszty utrzymania były tak wysokie, że wkrótce ogród zaczął podupadać.

Uchwałą magistratu z dnia 14 czerwca 1927 przyjęto decyzję o utworzeniu Miejskiego Ogrodu Zoologicznego na Pradze. Prowadzenie ogrodu powierzono Wenantemu Burdzińskiemu - byłemu dyrektorowi i założycielowi ogrodu zoologicznego w Kijowie. Pierwszymi mieszkańcami ogrodu stały się zwierzęta z upadłego zwierzyńca Pągowskiego i innych, mniejszych menażerii.
Słonica Kasia z dwuletnią Tuzinką, niestety schowaną za matką, 1938 rok
Powiększ
Słonica Kasia z dwuletnią Tuzinką, niestety schowaną za matką, 1938 rok

Po śmierci Burdzińskiego dyrektorem ogrodu został Jan Żabiński, człowiek wielkiej wiedzy, ogromny miłośnik zwierząt i popularyzator przyrody. W ogrodzie działo się dobrze. W 1937 przyszło, na przykład, na świat słoniątko, co było osiągnięciem na skalę światową, bowiem azjatycka słonica Tuzinka, córka Kasi i Jasia, była jednym z nielicznych, a konkretnie dwunastym słoniem urodzonym w warunkach ogrodu zoologicznego. Słoniątko bardzo szybko stało się ulubienicą warszawiaków.

Niestety, wybuch wojny przerwał prosperitę warszawskiego zoo. Gdy zaczęły się bombardowania, personel ze względów bezpieczeństwa musiał wystrzelać zwierzęta drapieżne. Słonica Kasia zginęła wskutek wybuchu bomby. Dzieła zniszczenia dokonano, wywożąc do Niemiec najcenniejsze okazy, w tym ukochaną Tuzinkę warszawiaków; wywózkę zwierząt zarządził dawny znajomy Żabińskich, profesor Lutz Heck, od lat trzydziestych XX wieku pracujący nad "odtworzeniem" wymarłego w XVII wieku tura. Zabierając zwierzęta, obiecywał, że zostają tylko wypożyczone na czas prowadzenia działań wojennych. Heck zabrał też do Monachium żubry i tarpany. Te pierwsze miały posłużyć do odtworzenia tura, symbolu siły i potęgi, do którego chętnie odwoływali się naziści. Nie bacząc na sprzeciwy i prośby Antoniny Żabińskiej, Heck wysłał wówczas Tuzinkę do Królewca, wielbłądy i lamy do Hanoweru, hipopotamy do Norymbergi, konie Przewalskiego do Wiednia, a rysie i zebry do Schorfheide. Młoda słonica miała wówczas dwa lata; zdechła w 1944 roku, w Niemczech.

Źródło: Wikipedia

www.zoo.waw.pl