ul. Powsińska (Warszawa)

Trakt ten istniał już w XVIII wieku jako tzw. droga powsińska, czyli droga z Warszawy przez Czerniaków do Wilanowa i Powsina, jej początek wyznaczał czerniakowski kościół św. Antoniego Padewskiego, a otoczenie stanowiły jedynie nieliczne cieki wodne oraz krzyże przydrożne. Bieg drogi w latach 80. XIX wieku został rozcięty wzniesionym na jej osi fortem IX, otoczonym umieszczoną na podmokłym terenie mokrą fosą – w tym wypadku trakt pobiegł okrężną drogą po wschodniej stronie fortu, podobnie jak uruchomiona w 1892 roku wzdłuż drogi kolej wilanowska, która łączyła rogatki belwederskie (potem rogatki mokotowskie) z Wilanowem i Konstancinem. W 1907 roku przy trakcie powstał cmentarz czerniakowski.

W 1916 roku droga znalazła się w granicach Warszawy, a w 1919 roku nadano jej nazwę Powsińska, od Powsina, w kierunku którego biegnie droga. W latach 20. i 30. XX wieku po obu stronach ulicy, w rejonie fortu czerniakowskiego powstało osiedle oficerskie Sadyba oraz miasto-ogród Czerniaków – w projektach zachowano szeroką rezerwę pod przyszłą ul. Powsińską. Do nowego osiedla 18 grudnia 1927 roku wzdłuż ul. Powsińskiej doprowadzona została linia tramwajowa, będąca przedłużeniem wcześniej zrealizowanej trasy od Placu Bernardyńskiego do pętli Miasto-Ogród Czerniaków (ob. Sadyba) – jako pierwszy pojechał tędy tramwaj linii 2a. W 1935 roku nad fosą fortu IX Czerniaków przerzucono mostek dla kolejki wilanowskiej , dzięki czemu nie musiała ona objeżdżać jej wzdłuż ul. Okrężnej, natomiast 15 maja 1937 roku istniejącą linię tramwajową przedłużono do Wilanowa, a nową trasą pojechały tramwaje linii 2.


W 1939 roku ulica rozpoczynała swój bieg na granicy miasta, po czym biegła na północ, krzyżując się kolejno z Goplańską, Zaleszczycką, planowaną Nałęczowską, planowaną Ojcowską, planowaną Ciechocińską, Okrężną, Morszyńską, Okrężną, Podhalańską, Zieloną, Goraszewską, Świętego Bonifacego, planowaną Koronowską i Idzikowskiego, by zakończyć się na pl. Bernardyńskim. W tym rejonie ulicę miała przecinać też planowana trasa obwodowa, idąca śladem podobnym do obecnej Trasy Siekierkowskiej, ulica wraz z okolicą wchodziła w skład komisariatu XXI Czerniaków. Część zabudowy ulicy uległa znacznym uszkodzeniom podczas II wojny światowej, szczególnie w rejonie Sadyby, gdzie podczas powstania warszawskiego trwały zacięte walki, a sporo domów zostało zniszczonych.

Zaraz po wojnie planowano nie odtwarzać linii tramwajowej, jednak już w 1952 roku pojawiła się koncepcja jej przywrócenia, którą zatwierdzono w 1956 roku, a następnie zrealizowano w ciągu kolejnych kilkunastu miesięcy, miejscami wykorzystując zachowane torowiska przedwojenne – trasa została oddana do użytku 20 lipca 1957 roku. Biegła ona od ul. Czerniakowskiej aż do Wilanowa, kursowały tędy m.in. linie 14, 33 i 36. W latach 60. XX wieku do ulicy dociągnięto ul. Limanowskiego, która połączyła ją jeszcze przez pola i nieużytki z ul. Sobieskiego.

W latach 70. XX wieku zabudowę ulicy uzupełniło osiedle Sadyba (po zachodniej stronie) oraz osiedle Powsińska (po wschodniej stronie), zaś w latach 1971-1974 ulica została znacznie przebudowana i poszerzona w ramach budowy tzw. Wisłostrady. Torowisko tramwajowe istniało do 11 listopada 1973 roku, kiedy to uległo ostatecznej likwidacji wraz z krańcami, a w miejscu pętli Sadyba powstała nowa pętla autobusowa o tej samej nazwie. Ulica zyskała zaś dwie szerokie jezdnie z rozległym pasem zieleni, a w wielu miejscach wybudowano również kładki dla pieszych. Kolejne budynki powstały już w latach 90. XX wieku, uzupełniając dotychczasową zabudowę, w tym Sadyba Best Mall w latach 1999-2000. W 2008 roku wyremontowano kładkę na wysokości ul. Limanowskiego.

W 2013 roku zaproponowano do realizacji trasę tramwajową wzdłuż ul. Powsińska z Wilanowa przez Czerniakowską do Gagarina i być może dalej przez Myśliwiecką, Kruczkowskiego i Topiel do metra Powiśle i następnie przez Wybrzeże Gdańskie, Sanguszki i Konwiktorską do ul. Stawki i ul. Andersa. Zasadność jej budowy została zbadana przez specjalistów, którzy uznali ten projekt za nieopłacalny.