Ałuszta

 miasto, kurort, ośrodek wypoczynkowy

Ałuszta (po ukraińsku: Алушта, po rosyjsku: Алушта, po krymskotatarsku: Aluşta) miejscowość wypoczynkowa na Krymie , na Ukrainie. Miasto leży nad Morzem Czarnym, na trasie: Symferopol - Jałta.

Ałuszta jest położona w dolinie rzek Ułu-Uzień i Demerdży otoczonej górami z dominujacymi szczytami Czatyrdahu i Demerdży. Pierwsze wzmianki o Ałuszcie pochodzą z VI w.n.e. Miasto należało do Bizancjum i nosiło nazwę Aluston (Αλουστον). Od XIII w. Ałuszta znajdowała się kolejno w rękach Tatarów, Genueńczyków, Turków, i na koniec Rosjan. W centrum miasta znajdują się pozostałości dawnej twierdzy bizantyjskiej z VI w. n.e.(wieża obronna oraz fragmenty murów). Ałuszta jest ważnym ośrodkiem turystycznym, w którym znajduje się wiele kurortów i sanatoriów. Leczy się tu schorzenia układu oddechowego, krwionośnego i nerwowego.

-----------------------------------------------------------------------------------
Ałuszta w dzień


Już góra z piersi mgliste otrząsa chylaty,
Rannym szumi namazem niwa złotokłosa,
Kłania się las i sypie z majowego włosa,
Jak z różańca kalifów, rubin i granaty.

Łąka w kwiatach, nad łąką latające kwiaty,
Motyle różnofarbne, niby tęczy kosa,
Baldakimem z brylantów okryły niebiosą;
Dalej sarańcza ciągnie swój całun skrzydlaty.

A kędy w wodach skała przegląda się łysa,
Wre morze i odparte z nowym szturmem pędzi;
W jego szumach gra światło jak w oczach tygrysa,

Sroższą zwiastując burzę dla ziemskiej krawędzi;
A na głębini fala lekko się kołysa
I kąpią się w niej floty i stada łabędzi.

--------------------------------------------------------------------------------------
Ałuszta w nocy


Rzeźwią się wiatry, dzienna wolnieje posucha,
Na barki Czayrdahu spada lampa światów,
Rozbija się, rozlewa strumienie szkarłatów
I gaśnie. Błędny pielgrzym ogląda się, słucha :

Już góry poczerniały, w dolinach noc głucha,
Źródła szemrzą jak przez sen na łożu z bławatów;
Powietrze tchnące wonią, tą muzyką kwiatów,
Mówi do serca głosem tajemnym dla ucha.

Usypiam pod skrzydłami ciszy i ciemnoty;
Wtem budzą mię rażące meteoru błyski,
Niebo, ziemię i góry oblął potop złoty !

Nocy wschodnia ! ty na kształt wschodniej odaliski
Pieszczotami usypiasz, a kiedym snu bliski,
Ty iskrą oka znowu budzisz do pieszczoty.

Adam Mickiewicz