Obóz Koncentracyjny KL Riga-Kaiserwald

 miejsce pamięci, II wojna światowa 1939-45, Holocaust (en), massacre (en), obóz koncentracyjny, tylko kontur obiektu

Obóz został założony w marcu 1943 r. Część z więźniów była wykorzystywana w komandach zewnętrznych, które przekształciły się w obozy podległe KL Kaiserwald. Obozów pracy (Arbeitslager) podległych Kaiserwald było ok. 20 na całym terytorium Łotwy. Byli oni wykorzystywani przez niemieckie firmy istniejące w regionie, m.in. przez Allgemeine Elektricitäts-Gesellschaft. Więźniowie pracowali w kopalniach, fabrykach i hodowlach. W pewnej mierze byli również wykorzystywani w przygotowaniach do zastopowania natarcia Armii Czerwonej.

W obliczu zbliżającej się Armii Czerwonej, część więźniów została wymordowana, pozostali ewakuowani do obozu koncentracyjnego na Mierzei Wiślanej KL Stutthof. Stąd, podczas jego likwidacji w kwietniu 1945, w tzw. "marszach śmierci", zostali pognani na zachód. Część z nich dotarła aż w okolice Lęborka i tu wyzwolona przez oddziały Armii Czerwonej. Z kolei stąd część z nich trafiła do Łodzi, która w tym czasie była centralnym punktem gromadzenia się Żydów ocalałych z holocaustu na terenie obecnej Polski[1].

Komendantem obozu był od 1 października 1943 do 15 października 1944 był SS-Sturmbannführer Albert Sauer.
Więźniowie i ofiary

Warunki życia więźniów były bardzo ciężkie, co wiązało się – poza ideologią wyniszczenia przez pracę – m.in. z trudnościami niemieckimi na froncie wschodnim. Przede wszystkim dokuczał nieustanny głód i chłód.

Pierwszymi jego więźniami było kilkuset kryminalistów niemieckich. Począwszy od czerwca jednak przytłaczająca większość więźniów pochodziła z żydowskich gett z terenów Łotwy oraz Litwy (przede wszystkim więźniowie getta w Wilnie), czasem także Generalnego Gubernatorstwa, "Kraju Warty" i Węgier.

W marcu 1944, w obozie głównym i podobozach znajdowało się 11 878 więźniów, mniej więcej po równo mężczyzn i kobiet. Tylko 95 osób wśród nich nie było Żydami.