Kamienica Andrzeja Strońskiego (Warszawa)

 biurowiec  Dodaj kategorię

 Dodaj zdjęcie

Kamienica Andrzeja Strońskiego – klasycystyczna kamienica położona przy ulicy Nowy Świat 1.

Budowę kamienicy w tym miejscu rozpoczęto już przed 1784 rokiem, czyli przez wprowadzeniem numeracji ulicy, jednak zamieszkana była przez pewien czas jedynie na parterze. Prace nad kamienicą trwały jeszcze po 1790 roku. Jej projektantem był najpewniej Szymon Bogumił Zug, a inwestorem Andrzej Stroński. W 1819 roku posesja należała do Jana Giertha, a w latach 30. XIX wieku do Franciszka Wołoskiego, który na sąsiedniej parceli, od strony Brackiej wybudował browar.

W późniejszych latach posesję podzielono i kamienica przeszła we własność Józefa Zdzietowickiego, a następnie rodziny Wołłowiczów na następne kilkadziesiąt lat. W II połowie XIX wieku w kamienicy działał sklep z winami, herbatą i likierami. Od 1876 roku istniała tutaj cukiernia, w której na początku XX wieku spotykali się warszawscy literaci, w tym Władysław Reymont, Stefan Żeromski, Bolesław Leśmian, a także rzeźbiarz Ksawery Dunikowski i aktor Kazimierz Kamiński.

W 1914 roku w kamienicy działał skład papieru Ad Astra, skład z materiałami piśmienniczymi M. Służewskiego i kantor producentów betonu i asfaltu Glińskiego i Hirszberga. W okresie międzywojennym kamienica należała do Salomona Neumana, działał sklep z winem Władysława Grochowskiego, sklep Ad Astra, konfekcja Chaima Szternglda, a w podwórku sklep z obuwiem Jana Bocheńskiego i Franciszka Raczka. Na piętrze znajdował się Komisariat Policji Państwowej na Powiat Warszawski oraz redakcja gazety „Zagadnienia Rasy”, która w 1938 roku zmieniła nazwę na „Eugenika Polska”. W 1939 roku w parterze znalazła się cukiernia Żmijewskiego, która zajęła miejsce sklepu Grochowskiego.

Kamienica uległa zniszczeniu w 1944 roku, po wojnie odbudowano ją w 1948 roku według projektu Stanisława Marzyńskiego. Kamienicę odbudowano ze zmianami, dwupiętrowy budynek otrzymał ceglaną konstrukcję i ogniotrwałe stropy, a dach pokrycie ceramiczne, które zastąpiło przedwojenną blachę. Dobudowano także cztery nawiązujące do barokowych lukarny, które pokryto blachą.