Dunedin

 stad  Add category

Dunedin, Ōtepoti in Māori, is die tweede grootste stad op die Suideiland van Nieu-Seeland en die beduidendste stad in die administratiewe gewes Otago. Ten opsigte van sy bevolking is Dunedin die vyfde grootste stad in die land, die grootste volgens sy oppervlakte, en die sentrum van die sesde grootste stedelike gebied in Nieu-Seeland. Dit is daarnaas ook die wêreld se mees suidelike stad met meer as 100 000 inwoners.
Dunedin word om historiese en kulturele redes as een van die vier beduidendste stedelike nedersettings in Nieu-Seeland beskou, alhoewel Hamilton en Tauranga dit ten opsigte van hul stedelike bevolkings reeds verbygesteek het. In teenstelling met Christchurch, die grootste stad op die Suideiland met sy tipiese Engelse karakter, is Christchurch oorspronklik as 'n hoofsaaklik Skotse nedersetting gestig, waarby die Presbiteriaanse Kerk van Skotland 'n belangrike rol gespeel het. Skotse setlaars het hier gedurende die ekonomiese depressie van 1840 'n nuwe tuiste gevind. Die koeler klimaat van die suide was aantreklik genoeg om hier 'n nedersetting te stig wat die geangliseerde Keltiese naam van Edinburg, Dunedin, sou dra. Die groei van Dunedin was aan die 19de eeuse goudstormloop gekoppel wat die stad van voldoende fondse voorsien het om 'n eersterangse infrastruktuur van strate, brûe, 'n eie universiteit en seehawe te kan bekostig.
Tot vandag toe het Dunedin sy Victoriaanse karakter bewaar, en ook sy telefoongids lys nog steeds 'n opvallend groot persentasie Skotse vanne met die voorsetsels Mac of Mc. In Dunedin is ook Nieu-Seeland se enigste whisky-distilleerdery gestig. In 'n park in die stadsentrum, wat in die vorm van 'n aghoek aangelê is, word die Skotse digter en skrywer van Nieu-Seeland se volkslied, Robert Burns, met 'n standbeeld vereer.
Dunedin pronk net soos Christchurch met lang sandstrande langs sy Pasifiese kuslyn. Die stad het op die heuwels en in die valleie rondom Otago Harbour ontstaan. Sowel die diep hawe asook die heuwels is van vulkaniese oorsprong. Die hawe, wat deur 'n langgestrekte skiereiland teen die branders van die Stille Oseaan beskerm word, is vroeër as 'n besonder veilige anker- en landingsplek beskou. Kolonies van witvlerkkoningalbatrosse en soms ook pikkewyne word deur die koeler klimaat van die omgewing gelok.