Kamienica Stanisława Rostkowskiego (Warszawa)

 pomnik  Dodaj kategorię

Ta sześciopiętrowa, wczesnomodernistyczna kamienica powstała z przebudowy domu, stojącego tu około 1900 r. Do pierwotnego obiektu przylegała mała, jednopiętrowa fabryczka, którą rozebrano. Szkocki architekt, Artur Gurney (po którym przetrwało w Warszawie kilka kamienic, m.in. przy Lwowskiej 17) zastosował tu tzw. układ zabudowy redanowej (popularnej we Francji na początku XX w.) polegającej na otwarciu podwórza części frontowej na ulicę. Drugie podwórze otrzymało układ zamknięty. Odnajdziemy tu wiele elementów o charakterze posecesyjnym, m.in.: płyciny o nieregularnie pofałdowanej powierzchni w dolnej części elewacji, oddzielenie kwiatowym fryzem na wysokości drugiego piętra, półkoliste lub łukowato zwieńczone okna, czy zgeometryzowana dekoracja roślinna.

Podczas remontu dachu spalonego w 1940 r. kamienica została nieznacznie przekształcona. Ostatnie piętro pozbawione dawnych dekoracji odbiega stylistycznie od reszty budynku. Ponoć istnieją plany przywrócenia tych elementów, m.in.: dzwonkowych daszków z latarniami.

Ostatnimi czasy mieszkańcy starali się o wymianę okien na nowe, jednak spotkali się z odmową konserwatora zabytków i ministra kultury. Okna należą do oryginalnego, przedwojennego wystroju. Naczelny Sąd Administracyjny orzekł na niekorzyść zainteresowanych i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez sąd I instancji.