Obóz Emigracyjny-Droga do Ameryki (Gdynia)

 warstwa historyczna  Dodaj kategorię

 Dodaj zdjęcie

Obóz miał kształt kropli wody.
Historia
Gdynia -gdy wybudowany nowy port - była jedyną możliwością emigrowania z Polski do ziemi obiecanej, jaką była w tamtych czasach Ameryka (przez Gdańsk było to utrudniane przez ówczesne tamtejsze władze). Początkowo utworzono w 1923 roku Etap Emigracyjny w Wejherowie (do dziś istnieje budynek pierwszego polskiego etapu emigracyjnego. Funkcjonował do czasu zbudowania kompleksu w Grabówku.), gdzie emigranci w oczekiwaniu na statek załatwiali formalności, byli poddawani niezbędnym zabiegom higienicznym i lekarskim. Znaczny wzrost emigracji zamorskiej w drugiej połowie lat 20. XX wieku wpłynął na decyzję wybudowania w Gdyni ośrodka emigracyjnego z prawdziwego zdarzenia
zbudowano w lasach dzielnicy Grabówek Obóz Emigracyjny). Do 1935 powstały trzy obiekty Obozu Emigracyjnego (budynek administracyjny, dezynfekcyjno-kąpielowy i hotel) Był to nowoczesny w skali europejskiej kompleks budynków, w których przybywające z całego kraju grupy emigranckie przygotowywały się do opuszczenia kraju. Na przełomie 1931-32 roku przyjęto już pierwszych emigrantów. Oddane obiekty były jak na tamte czasy bardzo nowoczesne. Posiadały pomieszczenia hotelowe i urządzenia sanitarno-higieniczne dla około 2000 emigrantów. Do obozu emigranci przybywali na ogół pociągami. W 1933 roku oddano do użytku Dworzec Morski, który przejął obsługe W Obozie Emigracyjnym przybyli emigranci poddawani byli kontroli zdrowia, kąpieli i szczepieniu, a ich dobytek dezynfekcji. Na terenie Obozu zapewniano im zakwaterowanie i wyżywienie. W pobliżu Obozu planowano budowę szpitala, kościoła oraz bożnicy, ale w 1935 roku realizację planów przerwano
Połączony był z Dworcem Morskim bocznicą kolejową, dzięki której emigrantów dowożono wprost pod burtę statku. Natomiast na terenie wówczas niezasiedlonym – w Babich Dołach – zbudowano szpital kwarantannowy, wykorzystywany także do leczenia emigrantów. Komunikację szpitala z portem zapewniać miała „Samarytanka” – motorówka sanitarna – pierwszy produkt w historii gdyńskiej stoczni. W miarę rozwoju miasta ciężar polskiego ruchu emigracyjnego przenosił się do powstającego portu. Pomagały w tym także akty prawne, które preferowały Gdynię jako centrum polskiego wychodźstwa.



. W połowie lat trzydziestych Obóz pełnił także funkcję schroniska turystycznego.
Latem 1939 roku obiekty Obozu Emigracyjnego przekazane zostały Wojsku Polskiemu. Podczas kampanii wrześniowej miało tu siedzibę dowództwo Lądowej Obrony Wybrzeża z płk. Dąbkiem. Po zakończeniu kampanii wrześniowej oraz kapitulacji Helu zostali tu umieszczeniu polscy jeńcy wojenni oraz aresztowani mieszkańcy Gdyni. Później zostały tu urządzone koszary i ośrodek szkoleniowy dla marynarzy Kriegsmarine. Po wyzwoleniu obiekty przejął Państwowy Urząd Repatriacyjny, a następnie Wojsko Polskie.
w miejscu, gdzie dzisiaj znajduje się jednostka wojskowa z resztkami torów do niej biegnącymi - niegdyś nazywanych "torem do Ameryki", gdyż tędy wiodła droga "wędrowców" z głębi kraju do obozu a później do Dworca Morskiego. Z tych historycznych względów, ulica prowadząca do tego miejsca do roku 1953 nosiła nazwę Emigracyjnej - obecnie Marii Skłodowskiej-Curie.
Radner