Ταγγέρη

 πόλη  Προσθήκη κατηγορίας

Η Ταγγέρη (αραβ. نجة, ισπ. Tánger, πορτογ. Tânger, γαλλ. Tanger) είναι μια από τις σπουδαιότερες πόλεις και λιμένες του Μαρόκου με πληθυσμό περίπου 670.000 κατοίκων. Βρίσκεται στις ακτές της Βόρειας Αφρικής, στα δυτικά του στενού του Γιβραλτάρ. Η Ταγγέρη είναι πρωτεύουσα της περιφέρειας Ταγγέρης-Τετουάν.
Η σύγχρονη Tanjah (εξελλ. Ταγγέρη) είναι αρχαία φοινικική πόλη, η οποία ιδρύθηκε στις αρχές του 5ου αιώνα π.Χ. από Καρχηδόνιους αποίκους. Το όνομά της προέρχεται από τη θεά του βερβερικού πανθέου Τίγγιδα. Σύμφωνα με τη βερβερική μυθολογία, την πόλη έχτισε ο Σύφαξ, γιος της Τίγγης, σύζυγος του ήρωα Ανταίου. Στην ελληνική μυθολογία, ως πατέρας του φέρεται ο Ηρακλής, ο οποίος είχε αντιμετωπίσει τον Ανταίο. Λίγα χιλιόμετρα έξω από την πόλη βρίσκεται η "σπηλιά του Ηρακλή", πόλος έλξης για τους τουρίστες, στην οποία πιστεύεται ότι κοιμήθηκε ο ήρωας πριν εκτελέσει έναν από τους άθλους του.

Η εμπορική πόλη πέρασε υπό τη ρωμαϊκή κυριαρχία τον 1ο αιώνα π.Χ., αρχικά ως ανεξάρτητη πόλη κι έπειτα ως αποικία, πρωτεύουσα της Mauritania Tingitana της Χισπάνια.

Κατά το Μεσαίωνα, η πόλη καταλήφθηκε από τους Πορτογάλους τις περιόδους 1471-1580 και 1640-1661. Το 1661, δόθηκε στον Κάρολο Β' της Αγγλίας ως μέρος της προίκας της ινφάντα Αικατερίνης της Μπραγκάνσα.

Το 1679, ο σουλτάνος Ισμαήλ του Μαρόκου προσπάθησε ανεπιτυχώς να καταλάβει την πόλη, αλλά επέβαλε αποκλεισμό στο λιμάνι της πόλης, ωθώντας έτσι σε υποχώρηση τους Άγγλους. Οι Άγγλοι κατέστρεψαν την πόλη και τις εγκαταστάσεις στο λιμάνι, αλλά η πόλη ανοικοδομήθηκε μερικώς υπό την εξουσία του Ισμαήλ. Ωστόσο, άρχισε να παρακμάζει και μέχρι το 1810 ο πληθυσμός της μειώθηκε στους 5.000 κατοίκους.

Το 1821, το κτίριο της αμερικανικής πρεσβείας στην Ταγγέρη έγινε το πρώτο κομμάτι ιδιοκτησίας της κυβέρνησης των ΗΠΑ στο εξωτερικό, δώρο από το Σουλτάνο Σουλιμάν. Το κτίριο βομβαρδίστηκε το 1844.

Στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα, η γεωγραφική θέση της Ταγγέρης κοντά στα στενά του Γιβραλτάρ τη μετέτρεψε σε κέντρο ευρωπαϊκού διπλωματικού και εμπορικού ανταγωνισμού στο Μαρόκο. Ο πληθυσμός της έφτασε τους 40.000 κατοίκους, εκ των οποίων οι μισοί ήταν Μουσουλμάνοι και οι υπόλοιποι Εβραίοι και Ευρωπαίοι, κυρίως Ισπανοί. Η πόλη βρισκόταν υπό την επιρροή της Γαλλίας και το 1905 ο Κάιζερ Γουλιέλμος Β' προκάλεσε διεθνή κρίση, που παραλίγο να οδηγήσει σε πόλεμο τη Γερμανία με τη Γαλλία, υποστηρίζοντας ανοιχτά την ανεξαρτησία του Μαρόκου.

Το 1912, τα εδάφη του Μαρόκου μοιράστηκαν ανάμεσα στη Γαλλία και την Ισπανία. Η Ταγγέρη αποτέλεσε «διεθνή ζώνη» το 1923 υπό τη διοίκηση της Γαλλίας, της Ισπανίας και της Μεγάλης Βρετανίας, ενώ το 1928 προστέθηκε και η Ιταλία. Μετά από μια περίοδο ισπανικής κυριαρχίας από το 1940 ως το 1945, μετά το τέλος του Β' Παγκόσμιου Πολέμου ενώθηκε ξανά με το υπόλοιπο Μαρόκο, το οποίο αναγνωρίστηκε επισήμως σαν ανεξάρτητο κράτος το 1956.
Λόγω της στρατηγικής της θέσης, αλλά και της πολιτικής ουδετερότητάς της και του ανεπτυγμένου εμπορίου της, κατά τη διάρκεια του 19ου και του 20ού αιώνα η Ταγγέρη αποτέλεσε κέντρο της διεθνούς κατασκοπείας, κάτι που ενέπνευσε και πολλούς δημιουργούς είτε στη λογοτεχνία είτε στον κινηματογράφο.