Radar NUR-12M (Персик)

 radar station, early warning radar, military radar

Po wejściu Polski do NATO podjęto decyzję (w ramach jednego z celów sojuszniczych i programu CP 5A0044) o lokalizacji sześciu stacjonarnych posterunków radiolokacyjnych na wschodzie naszego kraju, współpracujących z systemami NATINADS (NATO Integrated Air Defence System) i ASOC (Air Soveregnity Opertions Center), w ramach tzw. radarowej sieci szkieletowej Backbone. Radary na trzech posterunkach (m. Brzoskwina, Roskosz, Wiewiórczyn) miały być nabyte ze środków polskich, na pozostałych (m. Chruściel, Suwałki, Zamość) ze środków sojuszniczych, w ramach programu NSIP (NATO Security Investment Program). Rozbudowa inżynieryjna i budowlana wszystkich posterunków miała być prowadzona przy finansowaniu z funduszy NSIP. W związku z tym w 1999 r. rozpoczęto w PIT prace nad modernizacją stacji N-12 i w konsekwencji stworzeniem nowego radaru ostrzegawczego. Opracowane przez wojska radiotechniczne założenia określały, że nowe urządzenie będzie przewyższało dotychczasowe stacje N-12 pod każdym względem. Nowe radary miały być umieszczone na stacjonarnych posterunkach, osłoniętych przed warunkami atmosferycznymi specjalnymi kopułami.