Grzbiet skalny

 crash site (en), tylko kontur obiektu

 Dodaj zdjęcie

Do uderzenia doszło wzdłuż tego grzbietu na wysokości 14 100 stóp (4270 metrów). Lodowiec Destiny de le Survivors, na południe od tego grzbietu, jest podzielony na dwie części przez inny grzbiet skalny rozciągający się na południe. Może to być pierwszy kontakt ze skrzydłem lub samym grzbietem ściany czołowej. Według Nando, piloci w ostatniej chwili przed kontaktem skierowali samolot w górę, aby ominąć ten grzbiet, zamiast uderzyć w szczyt ściany czołowej. Północna strona ściany czołowej to niemal pionowy spadek, więc samolot kontynuował lot do przodu, wciąż w powietrzu, zrzucając sekcję ogonową i drugie skrzydło. Sekcja ogonowa poleciałaby spiralnie na północny wschód, podczas gdy rura kadłuba zetknęła się z bardzo głębokim i amortyzującym polem śnieżnym pod stromym klifem i stamtąd przemieściła się do odpoczynku nieco na południowy zachód od obszaru oznaczonego przez kogoś innego. 10 stóp niżej w momencie uderzenia samolot rozpadłby się i spadłby ze ściany pionowej, a wszystko byłoby stracone. Gdyby ogon i skrzydła nie zostały odcięte dokładnie tak, jak to się stało, środek ciężkości kadłuba byłby skierowany do przodu lub do tyłu, a kadłub zetknąłby się z przesadnie skierowaną w dół lub otwartą stroną do dołu pozycją i gwałtownie się zakopał i zatrzymał zamiast stoczyć się w dół zbocza. Lawina, która zabrała kolejnych 8 ocalałych z katastrofy kilka dni później (choć znów tragiczna), zapewniła niezbędną izolację ich schronu kadłuba, a także wystarczająco dużo dodatkowego „zapasu”, aby wystarczyło do czasu ich uratowania. Niektórzy nazwaliby te okoliczności „zbiegiem okoliczności”, inni powiedzieliby „opatrznościowymi”. Wszystko zależy od własnych przekonań