Ιζβοάρελε Τουλτσέας

 χωριό, ενδιαφέρον

 Ανέβασμα φωτογραφίας

Το Ιζβοάρελε ή Ισβοάρελε (που σημαίνει Πηγές), επίσης γνωστό παλιότερα στα τουρκικά ως Αλιμπέικιοϊ (κατόπιν μετονομάστηκε στα ρουμανικά σε Regele Ferdinand, μεταξύ 1948 και 1964 ονομαζόταν Filimon Sârbu και τέλος μετονομάστηκε σε Izvoarele), είναι πόλη της Ρουμανίας, στο δέλτα του Δούναβη και κοντά στα παράλια του Εύξεινου Πόντου. Η πόλη έχει 2049 κατοίκους. Το 54,4% του πληθυσμού είναι Ρουμάνοι, ενώ το 45,3% είναι Έλληνες. Η πόλη είναι μαζί με τον Σουλινά ένα από τα κύρια κέντρα του Ελληνισμού της Ρουμανίας.
Η πόλη ιδρύθηκε το 1828, ενώ μαινόταν η Ελληνική Επανάσταση. Το 1825, οι Έλληνες κάτοικοι τριών χωριών της Ανατολικής Θράκης με συμβολή στον Αγώνα (τη Μαύρη Εκκλησιά από τις Σαράντα Εκκλησιές, το Άσπρο και το Βασιλικό από την Αδριανούπολη) μετακινήθηκαν οργανωμένα και ακολούθησαν το ρωσικό στρατό για να διασωθούν από τις επικείμενες σφαγές των Οθωμανών. Είχαν αρχικά σκοπό να φτάσουν στη Μολδαβία, αλλά σταμάτησαν σε μία εύφορη περιοχή κοντά στο δέλτα του Δούναβη για να γεννήσει η γυναίκα του προέδρου της Κοινότητας και αρχηγού της αποστολής. Σεβόμενοι τα θρακιώτικα ήθη έμειναν εκεί ώσπου να σαραντίσει αλλά τελικά κατέληξαν να εγκατασταθούν μόνιμα σε εκείνο το σημείο. Οι περισσότεροι αρχικοί κάτοικοι ήταν χωρικοί αλλά σύντομα το εμπόριο και τα γράμματα αναπτύχθηκαν. Μέχρι το 1946 λειτουργούσε αμιγώς ελληνικό σχολείο και στις ταυτότητες των κατοίκων αναγραφόταν η ελληνική εθνικότητα. Το κομμουνιστικό καθεστώς Τσαουσέσκου, όμως, έκλεισε το σχολείο, απαγόρευσε τη διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας και υποχρέωσε τους κατοίκους να δηλώσουν Ρουμάνοι. Παρόλ' αυτά, οι κάτοικοι κατόρθωσαν να διατηρήσουν την ταυτότητά τους, μολονότι αποκομμένοι από την Ελλάδα κατά τα χρόνια του Ανατολικού Μπλοκ.
Μετά το 1989 πολλοί κάτοικοι του Ιζβοάρελε μετέβησαν στην Ελλάδα για να δουλέψουν, αποκαθιστώντας έτσι την επαφή της πόλης με την Ελλάδα. Σήμερα η πόλη έχει μία ενεργή Ελληνική κοινότητα, της οποίας την ύπαρξη το Ελληνικό κράτος αγνοούσε παντελώς μέχρι το 2005. Το ίδιο έτος, με πρωτοβουλία του ΥΠΕΞ εστάλησαν εκεί εκπαιδευτικοί για την εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας και παράλληλα άρχισαν έργα αναβάθμισης των υποδομών της πόλης (ύδρευση, αποχέτευση, οδικό δίκτυο, σχολείο, κ.λπ.) .
Σύμφωνα με την απογραφή που πραγματοποιήθηκε το 2011, ο πληθυσμός της κοινότητας του Ιζβοάρελε ανέρχεται σε 2.049 κατοίκους, σε σχέση με την προηγούμενη απογραφή το 2002, όταν καταχωρήθηκαν 2.313 κάτοικοι. Οι περισσότεροι κάτοικοι είναι Ρουμάνοι (52,66%), με σημαντικό αριθμό Ελλήνων (43,83%).
Κάποτε το Ιζβοαρέλε ήταν αμιγώς ελληνικό χωριό. Σήμερα οι μισοί από τους 2.000 κατοίκους του είναι Έλληνες. Το Ιζβοαρέλε ιδρύθηκε κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης και συγκεκριμένα το 1828. Τότε εγκαταστάθηκαν εδώ οι Ρωμιοί κάτοικοι τριών χωριών της Ανατολικής Θράκης. Έφυγαν για να σωθούν από τα αντίποινα και τις σφαγές των Τούρκων, με σκοπό να εγκατασταθούν στη ρωσοκρατούμενη Βεσσαραβία. Ωστόσο σταμάτησαν εδώ, στη βόρεια Δοβρουτσά, για να γεννήσει η γυναίκα του αρχηγού της αποστολής και περίμεναν μέχρι να σαραντίσει. Τελικά κατέληξαν να εγκατασταθούν μόνιμα σ' αυτό τον εύφορο τόπο.
Στο Ιζβοαρέλε υπάρχουν δύο ορθόδοξες εκκλησίες. Η Αγία Τριάδα, που ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο και εορτολόγιο, και ο Άγιος Δημήτριος, που ακολουθεί το νέο. Εκκλησιαστικά υπάγονται στο Ορθόδοξο Πατριαρχείο της Ρουμανίας. Η μεγαλύτερη γιορτή του χωρίου είναι του Αγίου Δημητρίου, προτού ξεκινήσουν τα βαριά κρύα του χειμώνα.
Κάθε χρόνο, την πρώτη βδομάδα του Οκτώβρη, διοργανώνεται εδώ το “Φεστιβάλ Ελληνισμού” της Ρουμανίας. Η Ελληνική Κοινότητα του Ιζβοαρέλε ασχολείται συχνά με πολιτιστικές δραστηριότητες, όπως με τον Χορευτικό Σύλλογο “Δήμητρα”.
Τις τελευταίες τρεις δεκαετίες περίπου χίλιοι Έλληνες του χωριού μετανάστευσαν στο εξωτερικό και στην Ελλάδα. Απέμειναν οι ηλικιωμένοι, που ασχολούνται κυρίως με τη γεωργία.. Οι κάτοικοι έχουν άριστες σχέσεις με τους Ρουμάνους, τους Βούλγαρους και τις άλλες εθνότητες της Δοβρουτσάς και διατηρούν έντονα την ελληνική τους ταυτότητα και τις σχέσεις τους με την Ελλάδα, παρότι αποτελούν μια μικρή, ξεκομμένη "νησίδα" Ελληνισμού στα βορειανατολικά Βαλκάνια.