Kozia Góra

 osada  Dodaj kategorię

Kozia Góra (niem. Koseeger) – osada w Polsce położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie białogardzkim, w gminie Karlino.
KOZIA GÓRA – stara nazwa miejscowości: Koseeger lub Cosesec. Miejscowość Kozia Góra licząca 189 mieszkańców należąca do sołectwa Malonowo, oddalona jest o 5,5 km na płd. - zach. od Karlina przy drodze krajowej nr 6 w kierunku Szczecina. Główne zabudowania dworskie znajdują się między szosą a parkiem dworskim, na północ od szosy. Pozostałe, nieliczne zabudowania głównie służebne w stosunku do majątku zgrupowane są przed rzeką Młynówką, jadąc do Koszalina oraz przy drodze idącej w kierunku płd. - wsch., będącą ślepą odnogą szosy. Kozia Góra jest osadą folwarczną. Wszystkie budynki mieszkalne i gospodarcze znajdują się w tej miejscowości należą do folwarku. Fundatorem ich byli dawni właściciele majątku. Obiekty na terenie osady wzniesione po 1945 roku zbudowane zostały przez PGR.

Kozia Góra była w posiadaniu rodu Podewils już od XIV wieku i należała do nich do I polowy XX wieku. Podewilsowie, w czasie Księstwa Zachodnio - Pomorskiego, byli ściśle związani z dworem książęcym w Szczecinie. M.in. Adam Podewils jeździł z poselstwem do króla Kazimierza Jagielończyka proszącym o rękę królewny Anny dla Bogusława X, a Piotr Podewils towarzyszył temu księciu w wyprawie do Ziemi Świętej. Od roku 1740 majątki Kozia Góra i Malonowo zostały połączone w 1818 r. dobra te objął Heinrich Friederich Podewils i w Koziej Górze zbudował wielkie założenie dworskie z nowymi budynkami gospodarczymi i założenie ogrodowo - parkowe. Posiadaczką Koziej Góry przed II wojną światową była hrabina Jadwiga (Hedwig) Ponińska de domo Podewils. Do 1945 roku właścicielami Koziej Góry byli von Waldowie. Po wojnie stacjonowały tu wojska radzieckie. Od około 1947 r. majątek i pałac przejęły PGR.

Pałac z XVIII / XIX w. zbudowany w stylu barokowym, przebudowany pod koniec XIX wieku w stylu neogotyckim, murowany, w charakterystycznych dla romantyzmu formach gotyckich z ozdobnymi krużgankami, wieżami i balkonami. Najbogatsza jest elewacja południowa w bryle pałacu. Znajdują się tu rzeźby rycerzy oraz herby. Kubatura obiektu wynosi 7800 m3, ilość kondygnacji 3. Obecny stan pałacu jest bardzo zły. Z winy użytkownika doprowadzono pałac do ruiny.

Spichlerz jest równolatkiem pałacu, a więc został zbudowany w połowie XVI w. Przechodził remonty i przebudowy. Zniszczony po wojnie 7-letniej (1756-63) spichlerz wyremontowano i zmodernizowano pod nadzorem wojsk napoleońskich, uwzględniając ich potrzeby w perspektywie wypraw do Rosji. Współcześnie spichlerz wyremontowano w latach 7-tych po przejęciu gospodarstwa po PGR. Środkową partię ściany frontowej zachodniej przemurowano. Zlikwidowano konstrukcję ryglową ściany południowej, zastępując ją murem z cegły. Wymieniono częściowo stolarkę okienną i zastosowano nowe drzwi, pozostawiając stary skobel.

Stodoła z końca XIX w., neogotycka, murowana. Czworaki z 1906 r. murowane, obecnie budynek mieszkalny.

Park o powierzchni 3,98 ha został założony ok. 1770/80 roku przy siedzibie majątku ziemskiego na terenie przyległym do dworu. Znacznym przekształceniom uległ park w II połowie XIX w. Wówczas powierzchnia parku uległa dwukrotnemu powiększeniu, posadzono drzewa egzotyczne, przetworzona założenie na styl krajobrazowo - romantyczny. Główną płaszczyznę widokową stanowiła rozległa polana, obniżająca się ku rzece Młynówce. Pobudowano w parku kaplicę grobową murowaną obecnie w ruinie. Park położony jest w dolinie rzeki przylega południowo - wschodnią granicą do szosy Gdańsk - Szczecin. Tworzy on dużą grupę zieleni wysokiej. Drzewa ze względu na bardzo dobre warunki glebowe osiągnęło znaczną wysokość, a różnica wysokości terenu (ok. 15 m) dodatkowo potęgują efekty widokowe.

Na terenie wioski znajdują się pomniki przyrody: Na nieczynnym cmentarzu ewangelickim, na granicy lasu znajduje się grupa drzew:Lipa drobnolistna Tilia cordata obw. 310 cm, wys. 32 m; 3 Buki zwyczajne Fagus silvatica obw. 285, 265, 195 cm, wys. 30 m

Liczba ludności: 200 osób
Tablice rejestracyjne: ZBI


Źródło: www.karlino.pl