Odcinek taktyczny E - Pozycji Pomorskiej - Pommernstellung

 fortyfikacje, warstwa historyczna

Pozycja pomorska, zwana potocznie Wałem Pomorskim – łańcuch żelbetowych bunkrów połączonych transzejami, który Niemcy wybudowali wzdłuż swej wschodniej granicy wśród jezior, lasów i bagien w latach 1932–1938, w celu obrony przed ewentualnym natarciem wojsk polskich. Polska doktryna militarna po I WŚ była doktryną zaczepną. W celu ochrony „korytarza gdańskiego” Polacy planowali uderzyć w pierwszej kolejności na Prusy Wschodnie, a następnie na Pomorze.
Należy pamiętać, że do roku 1933 Niemcy posiadały 100-tysięczną Reichswehrę, przeciwko której Polska mogła przeciwstawić 500-tysięczną armię. W latach 20. XX wieku Reichswehra (RW) posiadała na Pomorzu tylko jedną dywizję piechoty będącą w stanie bronić maksymalnie 70-kilometrowego odcinka granicy. A odcinek pomorski liczył ponad 300 kilometrów. Analizy i gry wojenne przeprowadzone przez Niemców doprowadziły ich do wniosku, że jedynym rozsądnym rozwiązaniem jest zbudowanie fortyfikacji. Ostateczny przebieg fortyfikacji został ustalony w grudniu 1930 roku. Zasadniczy okres budowy to lata 1933–1937. Ogólnym założeniem było, że Pozycja Pomorska ma być tzw. polową pozycją umocnioną składającą się z obiektów głównie bojowych o wytrzymałości maksimum średniej wybudowanych w czasie pokoju. Po ogłoszeniu mobilizacji uzupełnioną przez przeszkody i umocnienia z drewna i ziemi. Zakładano, że pozycja powinna zatrzymać nacierające wojska, przez co najmniej 14 dni, aż do nadejścia posiłków z głębi kraju. W czasie od lata 1944 roku, praktycznie do nadejścia wojsk rosyjskich i polskich, gorączkowo uzupełniano i próbowano dostosować Pozycję Pomorską do czekających ją zadań.
Struktura pozycji miała być niejednorodna. W miejscach gdzie można było wykorzystać naturalne przeszkody w postaci rzek, strumieni, jezior i bagien projektowano linearny ciąg bunkrów o niskiej odporności klasa "C" (żelbet 0,6 m i pancerz 60 mm). W rejonach przecięcia umocnień z głównymi drogami zakładano budowle o zwiększonej wytrzymałości klasa "B1" (1,0 m żelbet i 100 mm pancerza). Korytarze operacyjne i miejsca łatwe do obejścia postanowiono wzmocnić budowlami klasy "B" (1,5 m żelbetu, 200 mm płyta pancerna, kopuły pancerne grubości 250 mm), które mogły wytrzymać ostrzał z artylerii kalibru 210 mm.
Wszystkie obiekty otrzymały już w fazie projektu swój kryptonim w postaci tekstowych symboli taktycznych, których skrótami posługiwano się na mapach i w dokumentach pisanych. Były to oznaczenia literowo-cyfrowe, związane z kolejnością. schronu wzdłuż pozycji oraz miejscem jego położenia. Później nanoszono je farbą olejną przez szablon, wewnątrz obiektu, na jednej ze ścian przy wejściu do obiektu. System kodowania ulegał trzykrotnym zmianom w latach 1932–1944.